Pierwsze kowadła pojawiły się bardzo dawno temu, na długo przed naszą erą, kiedy prymitywni ludzie uderzali kamień kamieniem, aby go rozłupać.
Kolejnym etapem było kowadło, ale jeśli mówimy o późniejszych przedmiotach, już mniej więcej przypominających współczesne, były one wykonane z kamienia lub kamiennych płyt. Potem pojawiły się pierwsze kowadła metalowe, zostały wykonane z brązu, potem z kutego żelaza, a na końcu ze stali, która jest używana do dziś.
Czasami w opcjach budżetowych stosuje się żeliwo, ale jest dość delikatne i pochłania więcej energii z uderzenia młotkiem niż stal. Pod względem zarysu kowadło ewoluowało od wspomnianej wcześniej prostej płyty do obecnego kształtu zwanego wzorem londyńskim. Ta forma stała się powszechna w XIX wieku.
Ze względu na metodę kucia rozróżnia się kowadła:
- do ręcznego kucia, są one używane przy ręcznej obróbce metalu lub kamienia, na którym leży przedmiot, który jest obrabiany, wykorzystywane zwłaszcza przy pracach kowalskich w kuźni;
- do maszynowego kucia – dwa narzędzia (które współpracują), mocowane na młotach lub prasach, wywierają nacisk na obrabiany przedmiot podczas kucia swobodnego
Z jakich części składa się kowadło?
Długość i objętość różnych części kowadła stale się zmieniają, ale kluczowe punkty są zawsze takie same: róg, krok, twarz, odporna dziura, dziura pritchel.
Róg (horn) - zakrzywiony koniec kowadła. Kute są na nim metalowe łuki. Promień gięcia silnie zależy od tego, jak i na którą część rogu umieszcza się produkt przed uderzeniem. Niektóre kowadła mają kilka rogów o różnych kształtach i rozmiarach. Może być stożkowy lub kwadratowy.
Za rogiem następuje krok - płaski obszar poniżej „twarzy”. Czasami jego krawędź służy do cięcia kawałka metalu ciosem. Ale jeśli robisz to często, możesz uszkodzić stopień. Dlatego profesjonaliści używają specjalnych przystawek kowadełkowych.
Bitnia (twarz) - największa płaska powierzchnia, na której przeważnie odbywa się kucie. Są na nim 2 otwory: kwadratowy otwór (twardy otwór) i okrągły otwór (otwór pritchel). W przeciwieństwie do stopnia, krawędzie są lekko zaokrąglone i nie są w stanie odciąć kawałka metalu.
„Odporna dziura” to miejsce na kowadle, w którym są przybory używane w kuciu. Na przykład dłuta, matryce kuźnicze do znakowania i kształtowania metalu, mniejsze specjalistyczne wersje tuby itp. Otwór ten można również wykorzystać do zginania lub perforowania metalu.
Otwór pritchel służy również do przebijania metalu i mocowania wymiennych narzędzi. Więc zasadniczo pritchel jest okrągłą wersją odpornej dziury. Jeśli kiedykolwiek widziałeś kowali przy pracy, prawdopodobnie zauważyłeś, że po kilku uderzeniach w metal, delikatnie kilka razy dotykają stopnia lub czoła kowadła. Być może słyszałeś nawet, że robią to, aby schłodzić młotek, który rozgrzał się od kontaktu z kowadłem. Ale kowale w rzeczywistości chcą odwrotnego efektu. Konieczne jest utrzymanie temperatury młotka i kowadła, aby zapobiec szybkiemu stygnięciu metalu. Nie trzeba go trzymać w piekarniku do podgrzania, co oszczędza czas. Oprócz tego szybki kontakt między młotkiem a kowadłem nie przenosi dużo ciepła, nawet jeśli kowadło jest prawie zimne. W rzeczywistości to działanie nie ma określonego celu. Kowale dotykają kowadła, aby oprzeć ramię lub zachować rytm, oceniając wynik kilku ostatnich ciosów.
Podsumowując:
- Kowadło jest narzędziem do kucia podporowego, do obróbki metali na zimno i na gorąco metodami odkształcania plastycznego.
- Kowadło to masywna metalowa podstawa, na której kute są wykroje.
- Specjalny kwadratowy otwór przelotowy na czole kowadła umożliwia montaż dodatkowych trzpieni i uchwytów.
- Metal „czoła” kowadła jest szlifowany i utwardzany powierzchniowo.
- Stożkowy róg kowadła ma również otwór przelotowy do formowania „główek” gwoździ lub nitów.
- Niedrogie kowadła o masie do 95 kg służą do kucia małych elementów dekoracyjnych o dużej liczbie części.
- Na przykład do produkcji kutych ażurowych kratownic, małych pamiątek kowalskich, a także do produkcji kutych kwiatów, pąków lub liści.
- Kowadło jest głównym narzędziem pomocniczym w kuźni, które pozwala wykonywać najważniejsze operacje kucia artystycznego: formowanie „gęsiej” i gęstej stopy, wytwarzanie loków, wytwarzanie łuków, plastyczne gięcie metalu.
